Nga: Edison Ypi
Nja pesë a gjashtë nga miqtë e vjetër u ndali zemra nga Dashuria.
Nja shtatë a tetëve u ra damllaja nga Bukuria.
Dy a tre i gërryu kanceri.
Njërin e shkeli makina.
Tjetrin e zuri një shkëmb që u përmbys.
Ca ikën të pinë raki në botën tjetër se nuk u mjaftoi e këtushmja.
Ca i lagu shiu.
Ca i mori era.
Ca i përpiu dheri.
Kusurin e mbuloi errësira.
Ka nga miqt e vjetër që nuk dalin nga shtëpia. Të vdekurit e pakallur rrinë strukur, vegjetojnë fshehur. Në ballkon duke pirë kafe, pranë sobës për tu ngrohur, mbi mangall për tu djegur.
Nja katër a pesë miq të vjetër ikën më 90-ën e s’u panë më. Dihet ku janë. Por s’pipëtijnë. Kanë ra squk. Do kenë qënë spiuna që u frikësuan nga ndonjë hakmarrje. Nuk ka spjegim tjetër.
Nuk përjashtohet mundësia, dhe ka shenja, që të tjerë miq të vjetër që nuk ikën, janë këtu, të kenë qënë edhe ata spiuna. Por, sa kohë ata që nxjerrin dosje dhe pseudonime në mënyrë selektive për interesat e veta, kjo nuk mund të vërtetohet.
Njëri nga miqt e vjetër iku diku në Europë. Ca vite e ruajtëm miqësinë, bënim muhabet, vejevinim. Kur një ditë, gjatë një bisede në telefon, nisi të më qahej se disa zezakë i kishin djegur makinën para shtëpisë në rrugicën ku banonte. U tmerrova. Me lotë në sy i shpreha keqardhjen që banonte në një rrugicë ku zezakët ta djegin makinën. Ma mori për ters. Ju duk sikur e përçmova që jetonte në një bidonville. Nga ajo ditë miku i vjetër s’u ndje.
Ca skile që mbahen për demokrata por janë kokë e këmbë të lidhur me interesa nga më të ndyrat, më thonë; Pse nuk e shan Edi Ramën nëpë shkrime ? O zorraxhinj, u them këtyre ndyrësirave, mos më ngatërroni me veten. Mishin me gërshërë të ma presësh nuk e shaj Kryeministrin e vendit tim.
Një numur nga të njohurit e vjetër që janë rregulluar jashtë Shqipërie me pare të vjedhura, më thonë; “Nuk kthehem derisa Shqipëria të ndreqet”. Ta ndreqim Shqipërinë ne që ndejtëm këtu dhe të vish ta gjesh gati zotrote pasi vodhe ? Zoti të ruajt. S’kam pun me ty.
Jo pak nga miqt e vjetër s’më perceptojnë dot ndryshe veçse si njëherëenjëkohë, gojëkyçur, të mbyllur, të tërhequr. Jam lodhur t’i bind se gojëkyçjen, mënjanimin, i kisha nga përbuzja dhe nga frika. Të ruhesha. Të mos kuptohesha. Të mos njihesha. Disa s’më besojnë. Kurrë mos ua pafsha surratin.
Një takëm tjetër miqsh të vjetër, ca të lodhur e të javashëm, vazhdimisht tregojnë meselera të vjetra të përsëritura. Po ato mburrje, po ato hile, po ato intriga me vite e vite. Këta i urrej dhe i mbaj larg.
Kur me miqt e vjetër mblidheshim nëpër shtëpira dhe shikonim filma dhe bërtisnim kundër Diktaturës, njëra nga pyetjet që gjithë kohës vinte rrotull, ishte; Nëse një ditë do mund të flasim e bërtasim sa të duam, do udhëtojmë nëpër botë, do vishemi e do mbathemi si na do qefi, do kemi makina, kemi autostrada, supermarkata, grataçiela, a do jemi të lumtur ? Përgjigja e miqve të vjetër ishte unanime; Sigurisht, por halli se kur të vijë ajo ditë, nuk do mund të flasim se do na ketë ikur zëri, nuk do këndojmë se do na jetë sëmurur fyti, nuk do kemi grataçiela dhe autostrada se se do jetë mbaruar çimentua, nuk do kemi makina se do ketë shterrur nafta e planetit.
Por zëri nuk na iku dhe po flasim. Fyti nuk na u sëmur dhe po bërtasim. Çimentoja nuk u mbarua dhe autostrada kemi. Nafta nuk u shterr dhe makina po ngasim.
Para kësaj tabloje miqt e vjetër e kanë dredhur. Bytha e tyre i duan makinat si të Amerikës. Rrogat sa të Zvicrës. Modën si të Italisë. Celularat si të Japonisë. Me këta më ka gjetur belaja. Dua ti largoj, por zemra s’më lejon. Dua ti braktis por shpirti më pengon.
Ku e ardhmja nuk afrohet kurrë, e tashmja vjen nga Mesjeta, e kaluara shpërthen nga hiçi, belaja e re me miq të vjetër të rrejshëm nga koha kur mikun nuk mund ta zgjidhje, ka mbetur nostalgji që me kalimin e viteve po kthehet në statistikë.
Mikeshat e vjetra ?
Mos më pyet.
Me Ato ky shkrim do ishte oqean mallëngjimi.